Αυτές
οι παραμονές των γιορτάδων… Η αβασταγιά , η άφραστη καρτερία του
ξημερώματός τους …Και εκείνη η λαχτάρα να γίνουν τα πάντα όπως τότε !
Να μην αλλάξει τίποτα απ΄όλα όσα η μάνα μνήμη κουβαλά στο διάβα της ,
στο βραχύ μας πέρασμα, από τα πρόσκαιρα τούτου του κόσμου . Μέσα στου
θέρους το πανηγύρι , η ψυχή ζητά να παύσει λίγο ο χρόνος , να γυρίσει
στα περασμένα και στα λυτρωτικά αξέχαστα , τότε που οι άνθρωποι
πίστευαν γιατί ζούσαν και ζούσαν γιατί πίστευαν…Να συναντηθούμε με τα
ξυπόλυτα τους πόδια στο ξέγυμνο ανίσκιωτο ανηφόρι προς τα ψηλώματα του
Αγιολιά .Δε βαστούν «ούτε βαλλάντιον , μη πήραν , μηδέ υποδήματα»,μόνο μοσχολίβανο και κερί καθάριο !
Μπροστά
ο Παπάς με το μαθημένο γέρικο μουλάρι, φορτωμένο με τα πλεχτά
καλαμένια κοφίνια . Να ακούς το χάλκινο κυπρί του να χτυπά ακανόνιστα
σε κάθε δύσκολο βήμα του . Να αρβαλάνε ολοένα τα ασημωμένα αγιωτικά και
τα κουδουνάκια του θυμιατού μέσα στις βαριές κόφες . Και συ ξοπίσω μ
ένα σώμα κάθιδρο και μια πολύδιψη ψυχή , να θαρρείς πως αρχίνησε το
εσπερινό θυμιάτισμα στων κεκραγαρίων το κατευθυνθήτω … Τάμα το ανέβασμα
με του λιβανωτού το φόρτωμα στου Ταϋγέτου το ψήλωμα . Θαρρείς πως
πάντοτε η κορυφή του αστραποβολά ! Μοιάζει τούτη η περίβλεπτη καντηλήθρα
, με άσβηστο αειφανές αστέρι , σαν ολόχρονο Άγιο Φως , για τους
Μανιάτες που γεννιούνται και τελεύουν στη σκιά του Πενταδάκτυλου, κάθε
φορά που τον θωρούν όταν σκοτεινιάζει .
Μόλις
πρωτοσουρουπώσει θα φουντώσει με λιβάνι η μεγάλη φωτιά της παραμονής ,
να αγγίξει με την πιο θαλερή της φλόγα τον ξάστερο θόλο , να ανάψει με
την ευωδιαστή πυράδα της τους ταπεινούς βραδινούς του ήλιους . Τα
δουλεμένα χέρια τους γιομίζουν από λιβανόσκονη σαν ολονυχτίς την
συνδαυλίζουν . Σε κάθε ριξιά , αρωματισμένη ανάσα βαθιά και ένα
Σταυροτύπωμα ανεξίτηλο και μια ιεροκρύφια ευχή και ένας αφουγκρασμός ,
μήπως φανεί τώρα ο Προφήτης προτού ξανααναληφθεί .
Στα
σίγουρα θα ρθει κι από δω , απ την κορυφή της ξακουστής του πυραμίδας.
Απ όλες τις ράχες και τα φαράγγια , τις πλαγιές , τα υψώματα , τα
αγνάντια τα γλυκοφωτισμένα τούτη τη νύχτα της παραμονής , θα περάσει να
ευλογήσει . Και σ όλους αυτούς που στάξανε δρωτάρια και κοπιάσανε οι
σάρκες τους για να τον ανταμώσουν , θα υποσχεθεί κάποτε μεσιτεία για
σωσμό . Και σ όσους μείναν στα ψηλώματά του και έγιναν φρουροί τους, θα
υποσχεθεί στηριγμό και παράκληση .
Μετά
το δι ευχών , το πρωί σαν ρημώσει και πάλι το πλάτωμα της αγιοκορφής
του , ένα παιδί θα ψάξει να βρει μια τίκλα βαριά , σιμά στο
καιροδαρμένο εκκλησάκι του , να βάλει από κάτω της χαρτί με μήνυμα ,
για τον μέγιστο των Προφητών , τον πυρίπνοο Ζηλωτή της πίστης μας , τον
μύστη του όντως Θείου Φωτός: 
Όσο κρατούν τα πόδια μου ,
Προφήτη Άγιέ μου Δεύτερε Πρόδρομε Κριτού , ένσαρκε Άγγελέ μου ,Λιβάνι θα φορτώνομαι και φως από μελίσσι ,
Να ρχομαι την παραμονή στο πιο ψηλό ξωκκλήσι !
Θα μοιάζει με αστράναμμα , ο αγέρας θα θυμιάζει ,
Πύρινη νύχτα ακοίμητη Θεσβίτη θα δοξάζει !
Θα ηχήσει σήμαντρο ορθρινό στη Σπάρτη και στη Μάνη ,
σαν στου Αγιολιά την κορυφή παιδί μεταλαμβάνει!
Να ρχομαι την παραμονή στο πιο ψηλό ξωκκλήσι !
Θα μοιάζει με αστράναμμα , ο αγέρας θα θυμιάζει ,
Πύρινη νύχτα ακοίμητη Θεσβίτη θα δοξάζει !
Θα ηχήσει σήμαντρο ορθρινό στη Σπάρτη και στη Μάνη ,
σαν στου Αγιολιά την κορυφή παιδί μεταλαμβάνει!
Δημοσίευση σχολίου