Μαθαίνουμε από τον Συναξαριστή του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου, ότι
υπήρχε κάποιος ονόματι Ονησιφόρος, στον τάφο του Αγίου, ο οποίος είχε
την διακονία να ανάβει και να σβήνει τις λαμπάδες και τα κεριά που
έφερναν οι Χριστιανοί μπροστά στην εικόνα του Αγίου, όταν πήγαιναν να
προσκυνήσουν.
Εκείνος λοιπόν, βιαζόταν και τα έσβηνε πριν αυτά καούν επαρκώς.
Μια νύκτα, φάνηκε σε αυτόν στον ύπνο του ο Άγιος και του είπε:
«Γνώριζε Ονησιφόρε, ότι αυτό που κάνεις δεν μου αρέσει. Γνώριζε επίσης
ότι με αυτόν τον τρόπο και τον εαυτόν σου βλάπτεις, αλλά και εκείνους
που φέρνουν τα κεριά και τις λαμπάδες. Γιατί, όσο περισσότερο καίγονται
οι λαμπάδες μπροστά από τις Εικόνες, τόσο περισσότερο καίγονται οι
αμαρτίες εκείνου που με πίστη τις φέρνει. Όταν όμως τις αφαιρούν, και
εκείνος ο οποίος τις φέρνει, χάνει τον μισθό του, και εκείνος που τις
αφαιρεί θα έχει κολάσει την ψυχή του».
Ο Ονησιφόρος, δεν έδωσε και πολύ σημασία, αλλά πράγματι σταμάτησε για λίγο καιρό να βιάζεται να τις σβήνει.
Μια νύκτα, κάποιος Χριστιανός, πήγε δύο πολύ ωραίες λαμπάδες και αφού προσκύνησε παραμέρισε λίγο να προσευχηθεί και μετά έφυγε.
Τότε ο Ονησιφόρος πήγε να τις σβήσει, επαναλαμβάνοντας δηλαδή αυτή του την κακή συνήθεια.
Τότε, αμέσως ο Άγιος του είπε με φοβερή φωνή:
«Πάλι τα ίδια άρχισες Ονησιφόρε;».
Αμέσως τότε από τον φόβο του, έπεσε ο Ονησιφόρος λιπόθυμος και μόλις
ήλθε πάλι στον εαυτό του, μετανόησε για την πράξη του και έκτοτε δεν την
επανέλαβε, αλλά και μάθαμε την ωφέλεια που προκύπτει από μια τόσο απλή
και ευλαβική πράξη, που όταν γίνεται με πίστη, έχει τεράστια δύναμη.
Δημοσίευση σχολίου