Συχνά με απασχολεί το πρόβλημα του Θεού. Θα προτιμούσα να μη γνωρίζω τίποτα γι ’ Αυτόν. Δεν νομίζω πώς με έχει βοηθήσει καθόλου στη ζωή μου. Ή ιδέα του Θεού μάλλον δυσκολίες μου έχει δημιουργήσει μέχρι σήμερα. Με κάνει να Τον φοβάμαι. Μου φαίνεται σκληρός. Τιμωρεί για το καθετί. Δεν συγχωρεί παρά μόνο με
προϋποθέσεις. Όλα είναι μπλεγμένα μέσα μου. Υπάρχει κάτι πού θα μπορούσε να με κάνει να Τον αγαπήσω;
Έχετε δίκιο να μιλάτε έτσι για τον Θεό, γιατί απλούστατα δεν γνωρίσατε, από όσα γράφετε, τον αληθινό Θεό. Ό Θεός δεν εμπνέει τον φόβο. Είναι ό Θεός της αγάπης και «ή άγάπη έξω βάλλει τον φόβον». Εκείνο, λοιπόν, πού προέχει είναι να γνωρίσετε τον Θεό και δυστυχώς πολλοί είναι πού Τον αγνοούν. Αγνοούν τον Τριαδικό Θεό, πού δημιουργεί, συγκρατεί, συντηρεί και ενδιαφέρεται πατρικά για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Αγνοούν τον Θεό της αγάπης, των οικτιρμών κα\ της παρακλήσεως, πού «ούτως ήγάπησεν τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ό πιστεύων εις αύτόν μή άπόληται, άλλ’ έχη ζωήν αιώνιον» (Ίωάν. γ' 16). Αγνοούν το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τον μονογενή υίόν του Θεού, πού ήλθε στη γη, όχι «ίνα κρίνη τον κόσμον, άλλ ’ ίνα σωθή ό κόσμος δι’ αυτού» (Ίωάν. γ' 16-17). Αγνοούν και το τρίτο πρόσωπο της Άγιας Τριάδος, το Άγιον Πνεύμα, πού συνεργάζεται στο έργο της σωτηρίας και οδηγεί τούς ανθρώπους «εις πάσαν την άλήθειαν» ( Ίωάν. ιστ' 13).
Όλα αυτά τα αγνοούν πολλοί. Και στη θέση τους έχουν βάλει μια παραχαραγμένη εικόνα του Θεού.
Φαντάζονται τον Θεό, όπως τον μορφοποιούσαν και Τον λάτρευαν οι προχριστιανικοί λαοί. Ένα Θεό δυνατό βέβαια, αλλά πού την δύναμή του την χρησιμοποιεί για την καταπίεση του ανθρώπου. Αλλά ένα τέτοιο κατασκεύασμα επόμενο είναι να απορρίπτεται από τον άνθρωπο. Γιατί ό άνθρωπος δεν έχει ανάγκη απλώς από κάποιο Θεό. Έχει ανάγκη από τον αληθινό Θεό. Όχι από ένα Θεό, πού στέκεται ψηλά μόνο και μόνο, για να καταγράφει τις αμαρτίες σαν αυστηρός τιμωρός.
Ή ψυχή του ανθρώπου, δημιουργημένη από τον Θεό, αισθάνεται την ανάγκη να επικοινωνήσει με τον Δημιουργό και Πατέρα της, να έλθει σε προσωπική και υιική σχέση μαζί Του, να αισθανθεί, όπως αισθάνεται το παιδί κοντά στον Πατέρα. Αυτόν ακριβώς τον αληθινό Θεό μάς αποκάλυψε ό Ιησούς Χριστός.
Πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα. Ό Χριστός δεν κάνει απλώς λόγο για τον Θεό, για μια απρόσωπη, ανώτερη δύναμη. Μάς φανέρωσε ιόν Θεό Πατέρα, πού είναι Πατέρας στοργικός όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων. 'Ολόκληρη ή Κ. Διαθήκη είναι διαποτισμένη από την πιο βαθιά και υψηλή έννοια της πατρότη- τος. Υιικές και όχι δουλικές πια οι σχέσεις ανάμεσα στον Θεό και τα παιδιά Του.
Άς θυμηθούμε την μοναδική στους αιώνες παραβολή τού Ασώτου υιού. Την παραβολή, της άνυπέρβλητης αγάπης του Θεού Πατέρα, πού περιμένει πάντα με ανοιχτή αγκαλιά το παραστρατημένο παιδί, όχι για να το αποδοκιμάσει ή να το τιμωρήσει, αλλά για να το επιδεχθεί με περισσή στοργή, να το σφίξει στην απλόχωρη αγκαλιά του, να το συγχωρήσει, να το ντύσει με την πρώτη στολή, να του φορέσει δαχτυλίδι και να σφάξει για χάρη του το σιτευτό μοσχάρι.
Πιεστικός, λοιπόν, είναι ένας τέτοιος Πατέρας, όταν φέρεται με τόση κατανόηση στον θρασύ γιό του, πού με προκλητική απαιτητικότητα είχε ζητήσει «το έπιβάλλον μέρος της ούσίας», δηλαδή της πατρικής περιουσίας;
Σκληρός ό Θεός Πατέρας, πού έναν αποστάτη γιό, ένα δούλο της αμαρτίας, τον ξανακάνει αγαπημένο παιδί και τον μεταφέρει με τιμές από το ελεεινό χοιροστάσιο στο φωτόλουστο πατρικό σπίτι;
'Ολόκληρο το σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου φανερώνει την ασύλληπτη αγάπη του. Αν εκδηλώνεται ή ιδιαίτερη φροντίδα του Θεού στην δημιουργία του ανθρώπου, αποκαλύπτεται και ή απέραντη αγάπη Του στην αναδημιουργία και αναγέννηση του ανθρώπου. Από την ενανθρώπηση του Σωτήρα Χριστού ως την Ανάληψή Του, όλη ή επίγεια πορεία Του είναι εκδηλώσεις της θεϊκής αγάπης.
Ό Χριστός μάς φανέρωσε την μεγάλη αλήθεια, ότι είμαστε παιδιά και όχι δούλοι. «Ούκ έλάβετε Πνεΰμα δουλείας πάλιν εις φόβον, άλλ ’ έλάβετε Πνεΰμα υιοθεσίας...» (Ρωμ. η' 15).
Ό Θεός επομένως δεν είναι τύραννος. Είναι Πατέρας μας. Δεν χάνεται στα βάθη του Ουρανού. Είναι πάντοτε κοντά μας, για να μάς ενισχύει, να μάς ενθαρρύνει, να μάς στηρίζει, να μάς ανορθώνει στις πτώσεις μας, να μάς παρηγορεί, να φροντίζει αδιάκοπα και με όλα τα μέσα για την σωτηρία μας.
ΠΗΓΗ: Περιοδικό «ΖΩΗ», Οκτώβριος 2013.
