Τι κι αν πέρασαν χρόνια….
Φέτος, ας γιορτάσουμε τα πρώτα μας Χριστούγεννα!
Ας στολίσουμε τη ψυχή μας με αγάπη και συγχώρεση… με ελπίδα και πίστη… κάθε αρετή και άλλο χρώμα… κάθε αρετή κι άλλο στολίδι… Το πιο πλουμιστό δέντρο θα είναι αυτό της ψυχής μας!!! Αγάπη για το συνάνθρωπο… την εικόνα του Χριστού, που τόσο υποτιμήσαμε και παραπετάξαμε… Ας της δώσουμε τη θέση που της αξίζει… ας φανούμε ελεήμονες και να απλώσουμε χέρι βοηθείας σε όσους το αποζητούν….
Να βάλουμε και λαμπιόνια, μα θα περιμένουμε να έρθει το Φως της Γεννήσεώς Σου Χριστέ μου… και τότε θα φωτιστούμε, θα λάμψουμε ολόκληροι… θα φωτίσουμε κάθε σκοτεινό μας σημείο με χαρά!!!
Και τούτη τη χρονιά και κάθε άλλη που θα έρθει, θα σου ετοιμάσουμε μια ζεστή φάτνη στην καρδιά μας… Να γεννηθείς εκεί και να μας αναστήσεις! Να μας γεμίσεις ταπείνωση, να μας διδάξεις την αγάπη Σου!
Και με όση δύναμη έχουμε Σου ζητάμε να μας ελεήσεις….
Να γίνεις Εσύ ο οδηγός μας, η καταφυγή μας, η ελπίδα μας, η αρχή και το τέρμα του δρόμου που βαδίζουμε.
Η Γέννησή Σου Χριστέ ας σημάνει τη δική μας αναγέννηση και ας φέρει στην άδεια ψυχή μας το μήνυμα της χαράς και της ελπίδας ότι, με τη δική Σου βοήθεια, όλα θα λάμψουν και πάλι μέσα μας…. γύρω μας…
Ισμήνη Μ.
Δημοσίευση σχολίου